ชนเผ่าซัมบูรูนั้น เป็นชนเผ่าที่มีประวัติไม่ค่อยมากสักเท่าไหร่ เพราะเป็นชนเผ่าที่หลบซ่อนคนโดยที่เข้าไปอยู่ในป่าของเคนยา ที่มีความลึกและไม่มีใครกล้าเข้าไปนั้นเอง และชนเผ่านี้ก็ได้ล่าสัตว์ใหญ่เป็นอาหาร และนำพวกหนังของสัตว์มาทำเป็นเครื่องประดับนั้นเอง ซึ่งชนเผ่าซัมบูรูนี้ได้รักความสวยความงามอย่างมาก เพราะผู้หญิงจะนิยมนำหนังสัตว์หรือส่วนหางของสัตว์มาทำเป็นเครื่องประดับ ให้ตัวเองสวมใส่อย่างสวยงาม

โดยชนเผ่าซัมบูรูได้มีวัฒนธรรมของเขาอยู่แล้ว ซึ่งการแต่งหน้าหรือแต่งตัวนั้นตามชนเผ่าต่างๆจะแตกต่างกันออกไป แต่ซัมบูรูก็เหมือนกับพวกชนเผ่ามาไก เพราะมีวิธีชีวิตที่เหมือนๆกัน และในสมัยปัจจุบันนี้ป่าเคนยานั้นได้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวไปแล้ว โดยคนจำชนเผ่าซัมบูรูจะเป็นคนพาเที่ยวนั้นเอง ซึ่งถือว่าชนเผ่าของพวกเขานั้นยังได้แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่แตกต่างกันออกไปนั้นเอง โดยที่ชนเผ่าซัมบูรูก็ได้เรียนรู้วัฒนะธรรมของพวกเราเข้าไปอย่างต่อเนื่อง ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่น่ายินดีอย่างมากในการแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน และพวกเราก็สามารถรู้เรื่องราวในอดีตของพวกเขาได้นั้นเอง เพราะเรื่องราวของชนเผ่านั้นไม่ใช่เรื่องที่จะรับรู้กันได้ง่ายๆ ซึ่งเขาก็จะเล่าถึงเรื่องราวในสมัยก่อนว่าชนเผ่าของเขานั้น ในสมัยก่อนใช้ชีวิตกันอย่างไร และหาอาหารแบบไหน ซึ่งความสามารถในการทำเครื่องประดับต่างๆมาจากไหนนั้นเอง ซึ่งชนเผ่าซัมบูรูได้มีต้นกำเนิดมานานหลายร้อยปี และได้มีลูกหลานต่อๆกันมาเรื่อยๆ โดยการสืบสานวัฒนะธรรมและความรู้ในการทำเครื่องประดับต่างๆนั้นเอง ซึ่งชนเผ่าซัมบูรูนี้ได้มีต้นกำเนิดอยู่ในป่าเคนยาที่มีความกว้างและลึกของป่า และพวกเขาได้อาศัยอยู่ในบริเวณส่วนที่ลึกของป่านั้นเอง

โดยที่พวกเขานั้นต้องใช้ชีวิตอย่างอันตรายเพื่อเอาตัวรอดจากสัตว์ป่าที่ดุร้าย และต้องรู้จักวิธีการหาอาหารในแต่ละเมื้อด้วยตนเอง เพราะในป่าที่ลึกนั้นก็จะมีอาหารที่อุดมสมบูรณ์อยู่นั้นเอง โดยเริ่มแรกพวกเขาก็ต้องทำอาวุธในการล่าเหยื่อก่อนนั้นเอง และเขาก็ได้เรียนรู้การเอาตัวรอดและวิธีการล่าเหยื่อด้วยตนเองมาตลอด เลยได้มีการถ่ายทอดให้กับลูกหลานต่อๆกันมา ซึ่งถือว่าในสมัยโบราณนั้นพวกเขาไม่ได้มีความรู้อะไรเลย แต่ใช้ความคิดสร้างสรรค์ต่างๆของตัวเองทำเครื่องประดับขึ้นมาในแต่ละชิ้นเท่านั้นเอง โดยถือว่าเป็นความคิดที่มีประโยชน์อย่างมากในปัจจุบันเพราะพวกเขาสร้างรายได้ด้วยเครื่องประดับของตนเอง